Maar mijn zorg was niet zo zeer het combineren van kind en werk, ik wil vooral dat mijn gezin kost wat kost gezond blijft.

Omdat ik daarbij ook nog eens zwanger ben, was dit gevoel nog wat sterker. Ik ben niet paranoia geworden, ben niet gaan hamsteren en heb mij niet onnodig opgesloten. Nee, we houden ons gewoon netjes aan de regels en als we buiten gaan is dit naar de supermarkt, alleen, mijn man of ik.

Ik moet ook wel toegeven dat er soms momentjes zijn geweest dat ik toch wel even mijn geduld heb verloren als mijn dochtertje zichzelf niet even kon bezig houden als het ‘nodig’ was. Maar aan de andere kant, wat is echt nodig? Al snel heb ik de klik gemaakt: eerst mijn gezin en dan de rest. Alles geraakt wel af, je druk maken heeft uiteindelijk geen enkel nut. Eens we ons ritme hadden gevonden, verliep alles eigenlijk zeer vlot.

Ik sta er niet alleen voor, mijn man kan ook van thuis werken en we hebben allebei een andere dag ouderschapsverlof in de week, dus dat is zeker een pluspunt.

Ik heb gemerkt dat ik eigenlijk echt geniet van onze tijd samen, dat ik ergens meer rust kan nemen. De rit ‘s ochtends en ‘s avonds naar het werk en de rush vallen weg en ik voel dat mijn lichaam dat wel kan appreciëren. Net als onze dochter eigenlijk.

Ze was wel al proper overdag, maar de overgang naar ‘s nachts zonder pamper en de tutjes meegeven met de paasklokken ging vlotter dan ik ooit had durven dromen. En ik kan niet ontkennen dat dat ook komt omdat ze gelukkig is dat we zoveel tijd samen kunnen doorbrengen.

Ze mist haar juf en vriendinnetjes ook, dat ga ik niet zeggen. De foto’s, filmpjes, bellen met de juf, daar geniet ze van. Maar anderzijds zegt ze ook vaak: "Ik ben graag thuis met mama en papa."

Ik hoop echt van harte dat corona snel het land/de wereld uit is, maar tot dan ga ik wel nog stiekem wat genieten van mijn cocon.

Mijn dochtertje die plots zegt: "Jij bent mijn beste vriendje!", even rechtstaan en mijn lieve man een knuffel geven, hele comfortabele zwangerschapskledij zonder schaamte kunnen dragen, de computer toeklappen en gewoon thuis zijn, …

Persoonlijk ben ik een actief iemand: ik ben graag onderweg, reis ook vaak naar het buitenland om vrienden uit mijn studentenperiode te bezoeken, plan mijn weekends vol met bezoek aan vrienden en familie en speel 3x per week volleybal.
Daarnaast heb ik ook een druk beroepsleven: ik ben samen met Florence advert’HYPE aan het overnemen, ik laat me inspireren op vele events binnen onze sector (en ook daarbuiten), zit in verschillende ondernemersgroepen, etc. Wanneer dat alles wegvalt, weet je even niet goed wat doen. Je wordt eigenlijk verplicht om ‘niets’ te doen.

Nu, 8 weken later, geniet ik ervan om vanop mijn terras te kunnen werken (en ja, meestal gewoon in mijn yogapants), van meteen te kunnen beginnen en als ik klaar ben de laptop te sluiten en ook onmiddellijk te kunnen ontspannen. Het feit dat ik meer tijd, of beter gezegd, meer rust heb om te lezen (de mensen die mij kennen weten dat ik hier de laatste tijd veel over kon zeuren), is een ontspanning op zich. Naast gezelschapsspelletjes spelen, lezen, wandelen met de hond en gaan fietsen, zijn (zoals bij vele Belgen vermoed ik) ook eindelijk eens alle klusjes in huis en tuin gedaan.

Maar, ook ik verlang stilletjes aan naar een “normalisering” van mijn alledaagse leven. Ook al ben ik mij er heel bewust van dat deze er nooit meer zal uitzien als voor Coronatijden.

Dat betekende vroeg opstaan, me klaarmaken, me aankleden alsof ik naar kantoor ging, een werkschema opstellen om rustig te kunnen werken, mijn tijd efficiënt opsplitsen in werk en privéleven met mijn partner en mijn 2 pubers.
Het resultaat was uiteindelijk vrij positief, waardoor ik kan stellen dat telewerk een buitenkans vormt. Minder stress of beter stressbeheer, betere organisatie van de beroepsactiviteit in combinatie met de persoonlijke activiteit, vermogen om je aan te passen en er weer bovenop te komen in bijzondere omstandigheden.

Persoonlijk: Een heuse uitdaging voor het samenleven. We zijn een nieuw gezin geworden. Normaal ben ik voortdurend in beweging, breng ik lange uurtjes door op de werkvloer, hou ik er veel outdoor activiteiten en sociale interacties op na, ben ik steeds onderweg, veel in contact met de buitenwereld.

Door met ons 4 thuis te zitten, hebben we ons nog wat beter leren kennen, zijn we dichter naar elkaar toe gegroeid, begrijpen we elkaar beter, hebben we zoveel bezigheden gevonden dat onze dagen uiteindelijk steeds gemakkelijk gevuld raken. Het uitgangspunt was dat verveling en ergernis niet thuishoren in een gezin. En tot vandaag is het ons gelukt. Iets om trots op te zijn!

En ik ruim op, ik sorteer. Gek wat je allemaal bewaart en eigenlijk niet meer nodig hebt. Ik hou grote kuis en heb de indruk dat ik mijn huis nog moet temmen. Nu is het niet zomaar meer een plek waar we uitgeput neerploffen na het werk. Het is het middelpunt van mijn leven geworden, mijn veilige haven. En ook mijn huis moet vertroeteld worden, ik heb het de laatste tijd een beetje verwaarloosd. Tijd voor een remake dus! Een likje verf aan de muren, herinrichten. Omdat ik er zo weinig was, nam ik amper de tijd om ernaar te kijken. En dan is er nog de tuin ... Gewapend met mijn snoeischaar probeer ik orde te scheppen in iets wat meer iets weg heeft van een jungle. De bloembakken zijn leeg, de winkels gesloten. Niet erg, kan ik me eindelijk wagen aan het stekken. En het werkt! Ik leg dan maar meteen een kleine moestuin aan.

De dagen vliegen voorbij, mijn wagen staat al twee weken stil. Boodschappen doe ik met de fiets. Het is mooi weer, en zo doe ik tenminste iets aan mijn conditie.
Vandaag probeer ik recepten uit met groenten van de lokale producent. Ik ben al lang nieuwsgierig naar die linzenburgers met pesto van postelein en noten. Ook mijn zoon heeft er zin in. Patisserie is zijn ding. Samen brengen we dan ook veel tijd door in de keuken.

Op het programma morgen, het beeldhouwen hervatten.
P.S. ik raad aan om postelein te zaaien, heerlijk die pesto!

Op 30 jaar tijd heb ik nog nooit zoveel met mijn buren gekeuveld.

Ik heb nog nooit zoveel aan de telefoon gehangen met mijn ooms en tantes, mijn zus, mijn broer, om te weten hoe ze het stellen.

Ik heb opnieuw regelmatig contact opgenomen met mijn beste vrienden, die tot in elke uithoek van de wereld zijn uitgewaaierd.

Ik heb noodgedwongen moeten beseffen dat ik mijn dochter misschien zou verliezen. Ik was heel blij dat ik mijn kinderen en mijn kleindochter heb teruggezien.

Ik ben opnieuw gaan houden van het leven met twee.

Ik vond het zalig om de bewoners en verzorgers van de homes waar we met de wijkfanfare zijn gaan spelen, aan het lachen en aan het dansen te kunnen brengen.

We hebben de tijd genomen om onze prachtige streek te ontdekken.

Gisteren hebben we concurrerende ketens de krachten zien bundelen om de verzorgers te helpen.

En we hebben adverteerders gezien die communiceren rond essentiële waarden en niet rond het dringende.

Ja, het virus heeft ons menselijker gemaakt. Maar zullen we ons dit nog herinneren zodra we de ‘normale’ draad weer oppikken?

Ik stelde een zekere terugkeer naar het essentiële vast. Ik heb me kunnen concentreren op mezelf, nadenken over wat echt van belang is en over hoe ik me de toekomst voorstel.

De lockdown heeft me ook gestimuleerd om zelf op zoek te gaan naar oplossingen. Op privévlak ben ik dichter bij de collega’s gekomen, maar ook bij de klanten op professioneel vlak.

En ik heb ook mijn thuis herontdekt, en de kostbare momenten die daarmee gepaard gaan.

Het feit dat je je werkdag kunt plannen, geen verplaatsingen hoeft te doen, niet onderbroken wordt, blijkt echt efficiënter te zijn. Op het einde van de dag heb ik de indruk dat ik veel minder moe ben en productiever ben geweest.

Voor sommige zaken is telewerk echter minder handig, zoals wanneer je met de collega’s wil vergaderen om een project te bespreken en ideeën uit te wisselen.

Voor mensen die alleen wonen zoals ik was de lockdown op sociaal vlak moeilijk. Maar ze bood me wel de kans om me te herontdekken, om op mezelf aangewezen te zijn.

Ik heb opnieuw kunnen genieten van de gewone dingen uit het dagelijkse leven.

Al die dingen die je uitstelt tot morgen, bij gebrek aan tijd.

De zin “zorg goed voor jezelf” hield meer dan ooit steek tijdens de lockdown. Het doet immers deugd ook om met jezelf bezig te zijn, te luisteren naar je lichaam en naar zijn behoeften.

Een lekker ontbijtje voor jezelf klaar te maken en ’s morgens de tijd te nemen voor je aan je werkdag begint. En dit dankzij de tijd die je wint door niet naar je werk te moeten rijden, wat niet altijd van een leien dakje loopt.

Dertig minuten per dag sporten, in het dagelijkse leven niet altijd mogelijk na een lange werkdag.

Ik heb ook de leesmicrobe weer te pakken, een van die passies waar ik geen tijd meer voor vond. Het gaat hier om een uitzonderlijke situatie, maar ik denk dat we heel veel hebben kunnen verwezenlijken in ons dagelijkse leven. .

Het is belangrijk om het positief te bekijken zodat we vooruit kunnen in de toekomst.

Sinds het begin van de lockdown zijn we omgeven door natuur. Ik besef hoeveel geluk ik heb. Er valt altijd wel iets te beleven in de tuin, zoals een gekke achtervolging van eekhoorns in de bomen. Fazanten, hazen en talloze vogels hebben er hun speelplaats van gemaakt. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik minutenlang door het raam kijk en probeer om ze tussen de planten en bomen door te bespeuren. Het maakt me blij, het geeft me rust, het doet deugd.

Ik leer te leven op het ritme van mijn kinderen en niet omgekeerd.

Te genieten van de dagelijkse momenten die we samen nooit hadden omdat we de tijd niet namen, steeds de indruk hadden dat we ze achterna holden …

We hebben onze routines veranderd. Geen stress meer ’s morgens op weg naar school en naar de crèche, en daarna in de file op de ring. Meer dan 3 uur per dag winnen, dat doet iets met een vrouw …

Ik ben niet opnieuw aan het lezen geslagen, heb niet alle onaangeraakte verhuisdozen leeggemaakt, ben niet beginnen bakken.

Ik neem gewoon de tijd om er te zijn, in het nu. Ik heb er meerdere weken over gedaan om te beseffen dat ik dat nodig had, om te begrijpen hoe dat moest. En het lukt me nog steeds niet. Maar dankzij de lockdown heb ik wel mogen proeven van een trager leven, en kan ik alle tijd die er nodig is doorbrengen met mijn gezin en met mezelf.

En uiteindelijk kan dat alleen maar een goede zaak zijn voor advert’HYPE. Het welzijn van het bedrijf begint immers bij het welzijn van de bedrijfsleiders 😉